Page 150 - Büyük İslam Akaidi
P. 150

BÜYÜK İSLAM AKAİDİ









         142
                     Bugün bilhassa Pakistan, Türkistan, Hindistan da çok yaygın olan Hanefi
               mezhebi, Türkiye, Horasan, Afganistan ve Balkanlarda da öndedir. Hicrî
               150/767’de Bağdat’ta vefat eden bu en büyük imamımıza Allah Teâlâ’dan sonsuz
               rahmet ve mağfiret buyurmasını ve bizlere de şefaatçi olmasını dileriz.


                     D) İmam A’zam’ın (r.a.) Eserleri
                     1- el Fıkhu’l Ekber: İslam inançlarını en güzel bir tarzda açıklamaktadır.
                     2- el-Fıkhu’l Ebsat: Akâid’den bahseder.
                     3- el-Müsned: İmam A’zam’ın görüşlerini içerir.
                     4- el-Âlim ve’l-Müteallim: Akâid’e dairdir.
                     5- Risâle ilâ Osman el-Bettî: Akâid’e dairdir.
                     6- el-Vasiyye: Akâid konularını anlatır.


                     E) Hanefi Fıkhının Oluşumu
                     Hanefi âlimleri diyor ki:
                     “Fıkh’ı, Abdullah b. Mesûd (r.a.) ekti, Alkame b. Kays suladı, İbrahim en-
               Nehaî biçti, Hammâd b. Ebî Süleyman sürdü, savurdu, Ebu Hanife (r.a.) ilim
               değirmeninde öğüttü, Ebu Yusuf hamurunu yoğurdu (tuttu) ve İmam Muhammed
               de ekmek yaptı.” 20
                     İmam A’zam Ebû Hanife (r.a.), fıkıh bilgilerini şu zevatın fıkıh ilimlerini
               de öğrenerek elde etmeye çalışmıştır. Bunlar:
                     a) Maslahata dayanan Hz. Ömer (r.a.)’in fıkhını,
                     b) Şer’i (dini) hakikatleri araştırıp ortaya koymak için rey taraftarlarının
               vardıkları sonuçlara dayanan fıkhı,
                     c) Sonuç elde etmeye dayanan Abdullah b. Mes’ud (r.a.)’un fıkhını,
                     d) Kur’an-ı Kerim ilmi olan Abdullah b. Abbas (r.a.)’ın fıkhını. 21
                     Hanefi mezhebinde en büyük imam; İmam-ı A’zam, ikincisi İmam Ebû
               Yusuf ve üçüncüsü de İmam Muhammed (Allah’ın sonsuz rahmeti üzerlerine
               olsun)’dir. Bunlardan I. ve II.’ye Şeyheyn, II. ve III.’ye İmameyn, I. ve III.’ye de
               tarafeyn denir. 22








               20-İbn Âbidîn, Reddü’l Muhtâr, C. 1, s. 49-50, Terc. Ahmet Davudoğlu, C. 1, s. 53.
               21-Ebû Zehra, a.g.e., C. 2, s. 53.
               22-Prof. Dr. Fahrettin Atar, a.g.e., s. 396.
   145   146   147   148   149   150   151   152   153   154   155